امام حسين(ع) فرمود از پدرم رفتارآن حضرت را با دوستان و همنشينان سوال کردم فرمود:

پيامبراکرم(ص) هميشه خوشرو و خوشخو و نرم بود و خشن و درشت خو و فحاش و عيب جو نبود . کسي را زياد مدح نمي کرد و از چيزي که به آن ميل و رغبت نداشت غفلت مي ورزيد. به طوريکه مردم از او نا اميد نمي شدند. همواره خود را از سه چيز دور مي داشت: جدال، پرحرفي، گفتن مطالب بي فايده. و نسبت به مردم نيز از سه چيز پرهيز ميکرد: هرگز کسي را سرزنش نمي کرد وعيب نمي گرفت، عيب مردم را جستجو نمي کرد و سخن نمي گفت مگر در جايي که اميد صواب در آن داشت. هنگام تکلم چنان حاضران را تحت تاثير قرار مي داد و جذب مي کرد که از هيچ کس نفس شنيده نمي شد و چون سکوت مي کرد آنان سخن مي گفتند. دوستان در حضور آن حضرت با يکديگر روي مطلبي نزاع نمي کردند. اگر کسي در محضر پيامبر صحبت مي کرد همه ساکت مي شدند تا سخنش پايان يابد، و صحبت شان در محضر پيامبر به نوبت بود. از هر چه اهل مجلس مي خنديدند ايشان نيزمي خنديد و آنگاه که ازچيزي تعجب مي کردند ايشان نيزمتعجب مي شد و در مجلس همچون يکي از اصحاب بود .
براسائه ادب و بدرفتاري شخصي غريب در پرسش و گفتار صبر مي کرد و موقعي که اصحاب درصدد جلب شخص مزاحم بر مي آمدند، مي فرمود وقتي حاجتمندان را ديديد به آنان کمک کنيد و درصدد رفع حاجت آنها برآييد. هرگز ثناي کسي را نمي پذيرفت مگر آن که ثنايش براي تشکر از آن حضرت باشد. هرگز کلام کسي را قطع نمي کرد مگر آن که کلامش از حد مشروع تجاوز نمايد. که درآن صورت با گفتن و نهي کردن و يا برخاستن کلام او را قطع مي نمود.

درسهايي از زندگي پيامبر نور و رحمت ، آية الله مهدي حائري تهراني